Iðnbyltingin leiddi til grundvallarbreytinga á samfélögum hins Vestræna heims. Í kjölfarið spruttu upp margs konar verksmiðjur og gömlu landbúnaðarsamfélögin tóku stakkaskiptum. Þessi mikla bylting hafði í för með sér ýmsa fylgifiska. Marga jákvæða, líkt og aukinn hagvöxt og betri lífsgæði fyrir almúgann, en nýjungarnar áttu líka á sér dekkri hliðar. Iðnaðinum fylgdi mikil óþrif þar sem hreinlætiskerfi borganna var ekki í takt við þá framþróun sem átt hafði sér stað. Fólk vann myrkranna á milli og margir við óviðunandi aðstæður sem yfirleitt voru mjög skaðlegar heilsu þeirra. Þessi heilsufarslegu vandamál ýttu undir þörfina á að ríkið tæki að sér almenna heilsugæslu. Fyrsta löggjöfin á þessu sviði var sett í Bretlandi, en þar hafði verið þrýst á stjórnvöld og þess krafist að brugðist yrði við þeim heilsufarslegu vandamálum sem iðnbyltingunni fylgdi.
Alþjóðasamfélagið viðurkenndi heilsuvernd sem mannréttindi á alþjóðaráðstefnu Sameinuðu þjóðanna árið 1945. Það var svo árið 1946 sem Alþjóðaheilbrigðismálastofnunin var sett á fót. Var það fyrsta alþjóðastofnunin sem sérstaklega fjallaði um heilsuvernd sem mannréttindi.
Samkvæmt mannréttindasamningum Sameinuðu þjóðanna og Alþjóðaheilbrigðismálastofnunarinnar fela réttindi til heilsuverndar í sér að:
Öllum ríkjum, óháð aðstæðum þeirra, er skylt að veita þjóðfélagsþegnum grunnþjónustu líkt og:
a) aðgang að mæðraeftirliti og barnaeftirliti; b) bólusetningu gegn helstu smitsjúkdómum; c) viðunandi læknisþjónustu vegna algengra sjúkdóma og meiðsla; d) aðgang að lyfjum; e) viðunandi magn af ómenguðu vatni og grunnhreinlætisaðstöðu; f) vernd gegn alvarlegum umhverfishættum.
Ásamt þessum grunnþáttum eru fjölmörg atriði sem ber að hafa að leiðarljósi þegar réttindi til heilsuverndar eru annarsvegar:
-
aðgangur að heilsugæslu,
-
fjárhagslegur, landfræðilegur og menningarlegur aðgangur að heilbrigðisþjónustu,
-
heilbrigðisþjónustan þarf að uppfylla ákveðin gæðaskilyrði,
-
jafn aðgangur að þeirri heilbrigðisþjónustu sem í boði er.